uiteenlopende producties, en nog betaald ook. Inmiddels ben ik al heel lang weg bij de EO en geheel vrij om mijn tijd in te delen zoals me het beste ligt. Er zijn daarna nog wel een paar klussen gekomen. Maar er kwam vooral een enorme hoeveelheid tijd vrij om te schrijven, ouwe vrienden te bezoeken, mee te bewegen met de dynamiek van de kerk, naar de schaakclub te gaan, hier en daar een cursus te volgen en een website op te bouwen met allemaal vitrinekastjes vol gematerialiseerde dankbaarheid.
Afscheidsfeestje EO 2007, presentatie van mijn geschiedenis
Cadeau’s van Visie (Arie Kok) en Zeggus (Nienke Westerbeek)
Meer over mijn boek
En niet te vergeten mijn laatste boek, mijn eerste grote roman. Die is een handreiking voor hen die weigeren om het leven alleen maar te zien als een vleesgeworden stukje toeval, een pluisje in de wind.
Laten we zeggen, zij die iets van zichzelf herkennen in Thomas en zijn zoektocht ook wel zouden willen ondernemen. Ik ben uiteraard zelf zo iemand, en ben ook daadwerkelijk zo’n weg gegaan. Daarom was het tot leven komen van Thomas, mijn hoofdpersoon, niet zo’n heksentoer.
Er zijn in de loop van de decennia in Nederland heel wat boeken verschenen waarin de schrijver afrekent met een orthodox christelijk achterland. Eerst waren dat mijn leeftijdgenoten
babyboomers, die als boze pubers de religie van hun jeugd beschreven als een geestelijke tirannie waarvan zij het slachtoffer waren. Een latere generatie schrijvers die nu meer in het nieuws is, doet hetzelfde maar met veel meer empathie. Daar zijn begripvolle boeken uit voortgekomen als Knielen op een bed violen en Confetti op de dorsvloer. Maar ook deze boeken vormen ondanks inleving en mededogen voor de personen die erin worden beschreven een zeer uitgesproken antireclame voor het christelijk geloof.
Ik wil met mijn boek Onlesbare dorst laten zien dat er ook een andere keuze mogelijk is. Mijn eigen levensweg is zo’n andere keuze geweest en is dat nog steeds.
Ik kom niet uit een christelijk nest, maar heb wel als jong volwassene 15 jaar lang gebivakkeerd binnen de ‘muren’, de áfgescheiden wereld’, nou vooruit het ‘prikkeldraad’ van de ultra-orthodoxie. Dat is ironisch bedoel, voor degenen die dat niet onmiddellijk oppikken. Ik heb mij nooit één moment slachtoffer gevoeld van een geestelijke tirannie. Dat is ook geen onontkoombaar noodlot, daar ben je zelf bij, je hebt altijd een keuze wat je je laat aanleunen en wat niet. Misschien kan mijn boek helpen om afkeer en vooroordelen een klein beetje af te vlakken.